الف...لآم...میم

بچه که بودم خیلی خیلی فکر کردم تا بفهمم رمز خدا توی این حروف چی بوده؟!

ساعتها و ساعتها تفکر کردم که سالهای سال عبادت بود و دیگر نمی دانستم باید چه کنم،

نه اینکه حالا بزرگ شده باشم، هنوز هم خیلی بچه ام، در حقیقت از نظر خودم و در مورد

خودم به این نتیجه رسیدم که اگر سالهای ساله دیگه هم زنده باشم باز هم در آخرین 

لحظات قبل از مرگ هنوز که هنوز است بچه ای خردسال بیش نیستم، اما حالا به نکته

و رمزی در مورد این حروف دست یافتم! که وقتی به آن دقت میکنی مبهوت ميشوي 

که چه پیچیده ساده ایست خداوند!!! آری، فکر میکنم رمز را یافتم، ساعتها تفکر کودکانه 

من بالاخره جوابی را برایم رقم زد که شاید تنها اندیشمندان بزرگ به آن دست یافتند،

بر عکس تمام حدس و گمان های یک کودک کنجکاو جواب ساده و عجیب پیچیده و 

رمزآلود است! این حروف گنگ و مرموز دارند یک قانون بزرگ و جهان شمول را فریاد 

میزنند، اینها به زیباترین زبان دارند میگویند : تولد، مرگ، عشق، زشتی، زیبایی و آن چیزی

که نامش را زندگی قرار دادیم آنقدر ساده و بی آلایش هستند که ما هیچوقت نمیتوانیم

بفهمیم هیچ کدام از این مفاهیم اصلا وجود داشت یا تنها نشانه هایی بود بر وجودی حقیقی تر

و فراتر از درک و تجسم ما! آری، ما حالا در نقطه ای فرا زمان و فرا مکان قرار داریم و شاید

امتداد این حرکت هیچکدام از آن تعاریف و اسمها و لقب هایی که از خود ساختیم نباشد، چون

ما تنها گمان میکنیم و تصور میکنیم که میتوانیم سازنده و معرف آنچه میبینیم و حس میکنیم 

باشیم، ولی آن چیزی که حقیقت محض نام گذاشتیم آنقدر از سطحی به سطح دیگر در تحرک و 

تکامل است که در عمل حقیقت زمانی_مکانی حال ما چیزی جز یک رویا و تصور بینهایت شتابان

و زودگذر حساب نمیشود، ما در عین وجود در عین عدم هستیم، پس مانند نگاه به حروف رمز

تنها میتوانیم در این زمان بسیار محدود نگاه کنیم و از چیزی که آنرا لذت نامیدیم استفاده کنیم

و قبل از اینکه اراده آماده شدن برای مراحل بعد را داشته باشیم در میان سطوح بالاتر و عمیق تر 

خلقت محو و ابدیت شویم.

این نوشته در قرن چهارده هجری قمری توسط فیلسوف و اندیشمند بزرگ "داداشی جابر" نوشته

و به یادگار بر دیوار کتیبه بلاگفا نقش بست. همانا من داداشی جابر بزرگ هستم که سرزمین های بسیار 

فتح کردم و بر مردمان خود سخت نبستم و هر که را به کیش و آیین خود گرامی داشتم.