روزهایی که نمیدانم کیستم

دیگر دیوارهای اتاقت هم حرفی برای گفتن ندارند

نه میدانی که هنوز نمی دانی و نه نمی دانی که هیچوقت چطور دانسته ای

دیگر زیاد خوشحال یا زیاد ناراحت نميشوي

و این به درونت آرامشی میدهد که هیچ دلیلی برای آن نميابي

داری با خودت حساب و کتاب میکنی که مگر دیگر کاری باقی نمانده باشد

البته این گوشه دنج با سکوت همیشگی دیگر دیوانه کننده نیست

دیگر اینکه آن بیرون کسی تو را با لقبی صدا نمی زند یا نمیداند تو هنوز زنده ای باز هم مهم نیست

آرامش غریبی سراغت آمده، آرامشی خطرناک، چون دلیلش را نمی دانی

اما خوشحالی که شاید لااقل از ناآرامی بهتر باشد

و این بهانه ای میشود تا بعد از خوردن آن چند قرص شاید زودتر به خواب بروی

اینجای داستان، اینجای ماجرا که رسیده باشی

شاید و شاید دیگر کم کم ندانی که هستی

و آن آرامش مرموز...