و خداحافظی زیباترین واژه زندگی ام

سالها میگذرد، سالهای سال،

آدم آن اول ترها گمان میکند سلام زیباست، کلام زیباست، نگاه زیباست، عشق بازی زیباست، 

کمی که بزرگتر میشوی اما، میبینی دنیا پرده نمایش گنگيست که سیاه و سفید در هم آمیخته و آنگونه مبهوت میشوی برای یک جرعه زیبایی که هرچه جلوتر میرود بیشترميفهمي تشنگی را با سراب فرو نشاندن بهتر از گدایی جرعه آبی از سر استیصال است، 

می فهمی آدم ها همه خوبند و این تو هستی که در پشت نقاب دروغهای بی پایانت همه را دد و دیو ميديده ای،

کم کم که بزرگتر میشوی می فهمی سلام اجباريست غریب و خداحافظی بی پیرایه ترین کلمه ای که جز از سر یکرنگی و دوستداشتن بر زبان نمی آید،

کم کم که بزرگ میشوی دنیا کوچک و کوچکتر میشود ،

آنقدر که سلام تو میچسبد به دلچسبی یک خداحافظی با یک عالمه لبخند و آرزوی خوب داشتن،

آنقدر ها سخت نیست، آدم عادت میکند به چیزهایی که روزی برایش بی معنا و نامأنوس بوده،

آدم تجربه میکند و می آموزد ، که مثلا طعم سلام هیچوقت شیرینتر از خداحافظی نبوده، و این تنها یک دروغ شیرین است که همه ما برای تسکین آلام درونيمان می نویسیم روی تخته سیاه قلب هایمان تا گمان کنیم ما از همه مهربانتر بودیم و همه سنگدلتر از من،

گرچه باور نخواهیم کرد خداحافظی شیرین ترین لحن احساس بشريست، 

اما آموزگار تقدیر و چوب فلک به انتظار باور ناپخته ما نخواهند نشست،

و باز هم داستانی دیگر به گمان سلامی شیرین و یک خداحافظی تلخ...